Ραντεβού στο συνηθισμένο μέρος-στο καλάμι- στις 11.30.Μόλις ήρθαν και οι πιο καθυστερημένοι, ξεκινήσαμε και φτάσαμε περίπου στις 12.30 στο οροπέδιο της κράπης, όπου ήταν ήδη εκεί τα παιδιά από το ρέθυμνο και το Ηράκλειο.Αφού ήπιαμε τους καφέδες και φάγαμε τις σφακιανές πίτες για δυναμωτικό, ξεκινήσαμε για την απογείωση.
Ο αέρας γύρω στα 10 χλμ βορειοανατολικός, και όσο περνούσε η ώρα γυρνούσε λίγο πιο βόρεια. Οι ριπές με τα θερμικά, έφταναν περίπου στα 25 χλμ. Αφού εξήγησα λίγο στα παιδιά που δεν είχαν πετάξει πολύ εκεί πως δουλεύει το μέρος, έστρωσα το καινούριο αλεξίπτωτο στα καινούρια πανιά που είχαμε στρώσει στην απογείωσηJ
Ντύνομαι, με βοηθάνε τα παιδιά να ανοίξω το αλεξίπτωτο, και περιμένω την σωστή ριπή για να φουσκώσω και να απογειωθώ. Έλα μου ντε που λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο. Πετάω 2 χρόνια στην κράπη, ζήτημα να έχω κάνει 2-3 άκυρες. Αυτή την φορά απογειώθηκα με την 5η προσπάθεια. Ευχαριστώ τα παιδιά που ήταν εκεί να με βοηθάνε να στρώσω το αλεξίπτωτο ξανά και ξανά.
Εντέλει κατάφερα να απογειωθώ με μια μικρή γραβάτα στην δεξιά μου πλευρά, οπού μόλις βγήκα έξω από το βουνό, καθάρισε εύκολα τραβώντας το stabilo.
Το πρόβλημα που εντόπισα στην προσπάθεια μου να απογειωθώ είναι ότι το αλεξίπτωτο θέλει να βουτήξει γρήγορα μπροστά, και επειδή έχει μακριά φρένα,δεν προλαβαίνω να το φρενάρω και με περνάει και κλείνει. Επίσης αν τραβήξω λίγο παραπάνω φρένο την ώρα που κάνω control, στολάρει και πέφτει. Θα το βρω όμως.
Η μέρα ήταν αρκετά δυνατή, ειδικά χαμηλά, αλλά όσο ανέβαινες όλα γινόταν πιο ήρεμα και στρωτά. Μού πήρε περίπου ένα τεταρτάκι να συνηθίσω τα κουνήματα του πανιού, καθώς ήταν η πρώτη μου πτήση σε δυνατές συνθήκες. Σύντομα ξεκίνησα για το πρώτο κομμάτι της πτήσης μου, τα πρώτα 10 χλμ που δεν είναι ιδιαίτερα απαιτητικά. Λίγο πριν την ψηλή κορφή και το πρώτο μεγάλο πέρασμα, συνάντησα το πρώτο δυνατό θερμικό που με ανέβασε στα 1800, ύψος που ήταν αρκετό για να φτάσω μέχρι το αγ.πνεύμα. Εκεί συνάντησα το δεύτερο καλό θερμικό που μου έδωσε 2100, και μετά με την υπέροχη θέα των χιονισμένων λευκών ορέων ξεκίνησα να πάω προς θέρισο.Το αλεξίπτωτο θερμικάρει απίστευτα όμορφα. Νόμιζα ότι επειδή έχει μεγάλο aspect ratio θα ήταν κάπως ‘’δυσκίνητο’’αλλά καμία σχέση. Είναι πραγματική απόλαυση το κύκλωμα του. Το αλεξίπτωτο δεν ‘’κολλούσε’’ πουθενά ,η ταχύτητα του πολύ καλή σε όλα τα σημεία και είχε πολύ καλή αντίσταση στα κλεισίματα. Περνώντας από την μια ράχη στην άλλη προς το θέρισο, αντιμετώπισα μερικά υπήνεμα εκεί, οπού 2 φορές έφαγα ένα κλείσιμο 30%.Το αλεξίπτωτο άνοιξε μόνο του,και πιο πολύ ήταν ψυχολογική η τρομάρα μου, ξέροντας ότι από πάνω μου το αλεξίπτωτο δεν έχει κανένα D:)
Μόλις έφτασα πίσω από το θέρισο, παρόλο που η μέρα μου επέτρεπε να συνεχίσω, δεν ήθελα να ρισκάρω να χαμηλώσω εκεί στην πρώτη μου πτήση, και έτσι γύρισα πίσω. Φτάνοντας ξανά στην ψηλή κορφή, συνάντησα και τα άλλα παιδια που πετούσαν εκεί, και γυρίσαμε μαζί προς τα πίσω. Έφτασα εύκολα στην απογείωση, πήρα λίγο ύψος και έφυγα για το τελικό glide προς την παραλία. Εκεί που ηρέμησε ο καιρός, χωρίς αναταράξεις πλέων, έκανα μερικές δοκιμές με την επιτάχυνση και τα trim.Οκ, είναι γρήγορο. Αλλά θέλει θάρρος να πατήσεις πάνω από την μισή επιτάχυνση.:)
Προσγείωση στην παραλία και μπύρες στο beach bar ‘yabanaki’μέχρι να έρθουν και οι υπόλοιποι για να τραβηχτούμε σε ταβέρνα στην Γεωργιούπολη για μπυροπαιδοκατάσταση μέχρι αργά. Εις αναμονή του επόμενου ΣΚ λοιπόν και αμέσως μετά του πρωταθλήματος στο Καλέντζι.
ΓΙΑΝΝΗ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΛΙΓΗ ΔΙΑΙΤΑ!!! ΣΕ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΣΗΚΩΝΕΙ ΤΟ ΑΛΕΞΙΠΤΩΤΟ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή