Μετά απο πολλά τηλέφωνα, πολλές συναντήσεις και πολύ θεωρεία, η πολυπόθητη μέρα έφτασε.Κυριακή,23 Ιανουαρίου 2011.Ημέρα πρώτης παγκρήτιας συνάντησης για φέτος. Ραντεβού νωρίς,10 το πρωί, με τα υπόλοιπα παιδιά από τα Χανιά στο Καλάμι, να στριμωχτούμε μέσα σε λιγότερα αυτοκίνητα και να ξεκινήσουμε για νότια, στο καφενείο στο καψοδάσος, όπου και θα συναντιόμασταν με τα υπόλοιπα παιδιά. Η διάθεση ανεβασμένη από όλους, κ ο καιρός έδειχνε καλός, παρόλο που οι προβλέψεις δεν ήταν αισιόδοξες.
Φτάνοντας νότια, το ηθικό μας ανέβηκε ακόμα περισσότερο, βλέποντας μια καλοσχηματισμένη βάση λίγο πάνω από τα χίλια μέτρα, στην κορυφογραμμή.
Φτάσαμε στο καφενείο στις 11.30 οπού συναντήσαμε και τα υπόλοιπα παιδιά και αμέσως μπήκαμε σε ακόμα λιγότερα αυτοκίνητα για να ανέβουμε στην απογείωση. Φτάνοντας στην απογείωση, τι ομορφιά!!!! Όχι, δεν μιλάω για το τοπίο….μιλάω για τους ανθρώπους. Τόσοι πολλοί πιλότοι στην απογείωση, δεν θυμάμαι αν τους έχω ξαναδεί στην Κρήτη. Κόσμος να πηγαίνει και να έρχεται, να ξεφορτώνει τον εξοπλισμό του, να γεμίζει αλεξίπτωτα ο δρόμος-απογείωση, χαμόγελα και κουβέντες παντού. Δεν σας κρύβω ότι αυτή η εικόνα με γέμισε προσδοκίες για την επιτυχία του εγχειρήματος. Μαζευτήκαμε σύντομα για briefing το οποίο το ανέλαβε ο Κονιός ο Γιώργος, ως υπεύθυνος την πρώτης συνάντησης.
Αποφασίσαμε να φύγω πρώτος εγώ, ως ο πιλότος που έχω πετάξει περισσότερο από όλους το μέρος.
Επειδή δεν είχε πολύ αέρα, χρειαζόταν πολύ προσπάθεια και υπομονή στην αρχή, μέχρι να καταφέρουμε να φτάσουμε στην κορυφογραμμή, και μετά τα πράγματα ήταν αρκετά πιο εύκολα, αφού πλέον τραβούσαν και τα συννεφάκια. Μόλις απογειώθηκα ενημέρωσα από το vhf τους νεότερους πιλότους πώς έπρεπε να διαχειριστούν στην αρχή την πτήση τους για να μην την χάσουν, και ήμουν για αρκετή ώρα σε σημείο που ανέβαζε και ορατό από αυτούς, ώστε να με βλέπουν και να μπορούν να έρχονται. Μόλις απογειώθηκαν 4-5 αλεξίπτωτα, ξεκίνησα για μια σύντομη βόλτα προς το χωριό ροδάκινο, περίπου 6 χλμ ανατολικά της απογείωσης. Δεν θα αναφερθώ όμως σε λεπτομέρειες της πτήσης μου, γιατί το θέμα είναι η συνάντηση μας. Μετά από μία ώρα πτήσης πήγα για προσγείωση από τους τελευταίους. Περιττό να πώ ότι σχηματίστηκε ένα πελώριο χαμόγελο στο πρόσωπο μου βλέποντας για άλλη μια φορά τόσα αλεξίπτωτα στην προσγείωση.
Η συνέχεια δόθηκε στο καφενείο, με αρκετή τσικουδιά, κρασί, και ψητά, ο ενθουσιασμός όλων διάχυτος, και οι προσδοκίες όλων ανεβασμένες για την επόμενη μας συνάντηση η οποία ορίστηκε για το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Φεβρουαρίου.
Αξίζει να σημειωθεί ότι είχαμε μία ωραία κουβέντα μετά με τους υπόλοιπους πιλότους, για το τι έκαναν κάποιοι και δούλεψε, γιατί χάσανε κάποιοι την πτήση τους και τι θα έπρεπε να κάνουν, το οποίο είναι και το κυρίως ζητούμενο από αυτές τις συναντήσεις. Επίσης μεγάλο ενθουσιασμό έδειξαν δύο παιδιά τα οποία έχουν ξεκινήσει πρόσφατα το αλεξίπτωτο πλαγιάς και δεν είχαν ξαναζήσει από κοντά το κλίμα.
Όλα καλά λοιπόν, εις αναμονή της επόμενης συνάντησης.
