Το ραντεβού ήταν προγραμματισμένο στις 7.30 το πρωί στο ξυλόσκαλο του ομαλού!
Παρέα με τον Μιγλάκη Θοδωρή, τον Πενταράκη Σταύρο,και το γιό του, Πενταράκη Νίκο.
Η πορεία είχε αποφασιστεί την προηγούμενη ημέρα! Να περπατήσουμε μέχρι την κορυφή του «Γκίγκιλου». Η διαδρομή είχε διάρκεια περίπου 3 ώρες, και από τα 900 περίπου μέτρα του οροπεδίου, θα ανεβαίναμε λίγο πάνω από τα 2000 που ήταν το μικρό οροπέδιο. Η μέρα υπέροχη για πεζοπορία, εκτός από μερικά σημεία στην κορυφή, όπου ο δυνατός βοριάς, σου μούδιαζε το πρόσωπο από την παγωνιά!
Τα πρώτα 30 λεπτά έχουν μεγάλη ανηφοριά, και σε συνδυασμό ότι είναι η αρχή του μονοπατιού, είναι αρκετά ζόρικο μέχρι να βρεί κάποιος τις ανάσες του. Η υπόλοιπη μισή ώρα, μέχρι την πηγή στο «Λινοσέλι» είναι χαλαρή, με μικρές ανηφοριές και κατηφοριές. Στάση για 10 λεπτά στο «Λινοσέλι» να γεμίσουμε τα παγούρια μας και να θαυμάσουμε την θέα προς της είσοδο του φαραγγιού, και προετοιμασία για τα δεύτερα 30-40 ζόρικα λεπτά της διαδρομής, μέχρι την κορυφή του «Λινοσελίου».
Η Θέα εκπληκτική. Βορινά η είσοδος του φαραγγιού της σαμαριάς, και νοτικά, επιβλητικό το φαράγγι της τρυπητής. Μετά από 20 λεπτά στάση για φωτογραφίες και να απολαύσουμε την θέα, ξεκινήσαμε για το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής. Αρκετά ανηφορικό, σε βραχώδες έδαφος, που χρειάζεται να σκαρφαλώνεις ορισμένες φορές. Φτάσαμε στην κορυφή σε λιγότερο από ώρα, αλλά ο δυνατός και παγωμένος αέρας δεν μας άφησε να κάτσουμε πολύ εκεί. Αναζητήσαμε ένα μέρος στα υπήνεμα, για να κολατσίσουμε και να ξεκουραστούμε.
Ο γυρισμός ήταν χαλαρός, και ήδη κάναμε σχέδια για την επόμενη βόλτα μας με τον κατεχάρη της παρέας, τον Θοδωρή το Μίγλη!
Η αλήθεια είναι ότι 3 μέρες μετά με έπιασε ένας μικρός πόνος το δεξί μου γόνατο, αλλά ευτυχώς πέρασε γρήγορα. Θα συνηθίσω, που θα πάει.:)
